Treinreis New Delhi- Agra

Nederland, land met een populatie van 17 miljoen inwoners. New Delhi stad, stad met een populatie van 24 miljoen inwoners.

Dit geeft meteen de verhoudingen weer en geeft je een idee hoe zo’n centraal station eruit ziet. Een wirwar van perrons, loketten, bedelaars en mensen in alle mogelijke kleuren en geuren die van alles moeten en willen. We waren gewaarschuwd voor de stank,  drukte en “hawkers”, opdringerige taxichauffeurs, maar dit valt gelukkig mee.

Nadat Rami ons door het spoorweg doolhof heeft geloodst, stappen we in een trein waarvan het moeilijk voor te stellen is dat hij ooit nieuw was (voor-oorlogs bouwjaar of over intensief gebruik?)

Net zoals alles in India is de hoop op betere tijden (lees een likje verf), al lang vervlogen.

Het  betreft een slaaptrein, van de buitenkant uitziend als cargo transport, met tralies voor de ramen en waarschijnlijk al genoeg op de teller om de wereld een paar keer rond te gaan.

Binnen bevind zich een smal gangpad met links een zitbank met erboven iets wat door moet gaan voor een ligbed. Rechts bevinden zich 2 zitbanken, genummerd zodat een ieder op zijn van tevoren gereserveerde plaats (lang leve Rami) kan zitten. Er boven bevinden zich weer ligbedden, waarvan er 1 wordt volgepropt met onze rugzakken. Geheel in Indian style zodat de eronder zittende man z’n leven bij een eventuele noodstop niet meer zeker is.

Jikke en Mats willen het op het andere bed zitten. Zo te zien is elke plaats effectief geboekt.

Langzaam trekt de trein op naar een rit die toch enkele uren zal duren.

Nieuwe ervaring, nieuwe uitdagingen. De wc bijvoorbeeld, lang uitstellen geen optie want wat moet dat moet. Met de hurk wc heb ik, in tegenstelling tot Suzan, geen moeite. Gewoon richten op het gat in de vloer. De geur neem ik  maar voor lief (this is India).

Aan gesloten deuren tijdens het rijden met een trein doen ze in Inda niet. Die blijven lekker open, dat lucht de zaak lekker door en is gemakkelijk om op het laatste moment nog op de trein te springen en als eerste eruit.

Na het wc-bezoek geniet ik even van het landschap door de open deur. Ik schrik me de klere als er opeens een trein (op kort afstand) op de ander baan in tegen gestelde richting voorbij raast.

Bij elke stop stappen er nieuwe verkopers in de trein om hun handelswaar aan de reizigers te slijten. Ik besluit om met Rami een “chai-thee” te nemen (thee met melk). Het kost wat , maar dan heb je ook wat, maar liefst 7 roepies, 10 eurocent dus.

Als we eindelijk in Agra zijn aangekommen, moeten we opschiten want de trien zal maar een paar minuten stoppen. Op advies van Rami moet ik (ik sta in het midden van het pas, dichts bij de uitgang), een weg naar buiten duwen. Als de trein werkelijk stopt, weet ik waarom. Voor me springt iets wat op politie lijkt de trien uit om Indiërs die meteen de trein in willen achteruit te duwen. Wachten op uitstappers is er niet bij, this is India.

Nepalezen hebben een verklaring voor de naam INDIIA: I Will Never Do It Again…….