Kathmandu

De nachtrust was van korte duur. Enerzijds vanwege de Delhi Belly de me met regelmatige frequentie dwong tot een toiletbezoek, anderzijds door het honden-geblaf en gejank. Schijnbaar zijn onze trouwe viervoeters ‘snachts actiever dan overdag. Dan houden ze zich vooral bezig met voos rondlopen of ergens, waar het hun uitkomt, slapen.

Onder leiding van Rami, die zich in Nepal duidelijk beter op zijn gemak voelt dan in India, zetten we onze eerste stappen in Kathmandu. De infrastructuur (of beter het ontbreken ervan), is zoals we dat inmiddels gewend zijn. Van asfalt of beklinkering is geen sprake. Ook de bekabeling is “interessant”. Kris kras, van links naar rechts lopen kabels voor allerlei doeleinden. Verticaal en horizontaal door de straten. Je internetaansluiting zal het niet doen… welk kabeltje was het ook alweer?

Het gevoel wat ons hier overvalt is onbeschrijflijk. Hier hangt rust, hier hoef je niet continu op je kinderen te letten. Hier wordt alleen getoeterd als het niet anders kan, hier wacht het verkeer met inhalen tot je aan de kant bent gaan staan. Hier neemt een verkoper genoegen met een afwijzing als je niets van ze wilt kopen. Het is een verademing na het gekkenhuis in India. Vriendelijk groeten de mensen ons namaste, hun handen gevouwen voor hun gezicht.

De winkeltjes bieden van alles wat je als toerist nodig hebt. Nieuw zijn de winkels met spullen voor de alpinisten. Schoenen waarmee je de maan op kunt, pikhouweel, touw, tot aan zuurstofflessen toe. Wij stappen een German Bakery binnen. Hij heeft een ruim assortiment (incl. aardbeiengebak). En laten ons een broodje chees/chicken maken welke we met veel smaak op het dakterras opeten. Omdat we nog niet ver van ons hotel verwijderd zijn, besluiten we een half uurtje plat te gaan. Bijtanken en opfrissen voor het hoogtepunt van de dag; de apentempel Swayambunath.

We nemen 2 taxi’s die ons door de stad loodsen naar een berg waarop de tempel staat. Een blik op de lange trap naar boven, doet de door sproeipoep verzwakten onder ons besluiten om met één taxi via de achterkant omhoog te gaan (schijnbaar kan dat) . Ik voel me goed genoeg en met Jikke bestijg ik de eerste treden. Zittende hindoe-beelden en offerplaatsen, vrolijken de boel op. Ik word er door een jongen van een jaar of 18 op gewezen dat we aan de andere kant omhoog moeten lopen. Of we de feet of Boeddha ook gezien hebben en weten we ook hoeveel treden we nog te gaan hebben? Ah, een gids waarom we niet gevraagd hebben. Ik probeer hem af te wimpelen. No money zegt hij, hij wil milk. Melk? Waar haal ik dat hier vandaan (laat staan wat hij ermee wil doen?). Een briefje van 20 NRP doet wonderen. Er wordt ons allerlei koopwaar aangeboden en de vrij loslopende apen doen zich te goed aan alles wat de toeristen achter laten. De brede treden houden op en één smalle neemt het over. Een railing in het midden, scheidt het opgaande van het dalende verkeer. Boven ons waaien de bonte gebedsvlaggetjes zigzaggend boven de trap. In het midden worden we door een geüniformeerde man halt gehouden. Hij wijst naar een bord waarop staat vermeld dat foreign tourists, dit keer zonder sanskriet, wordt verzocht 200 NPR af te schuiven. Is foreign tourist gelijk aan blanke mensen? Want wij zijn de enigen die dit moeten doen, maar we doen het graag. De trappen worden ruw onderbroken door schade als gevolg van de aardbeving. Met kunst- en vliegwerk doorstaan we ook deze beproeving. Als de laatste treden in zicht komen, zien we de “all seeing eyes of Boeddha”, op de bovenkant van de stoepa. Een stoepa (althans deze) is een omgekeerde witte kom maar dan wel met een doorsnede van een meter of 30. Hier op een vierkant torentje met de bekende ogen. Een vergulde punt, sluit het geheel af. Links en rechts van de stoepa stonden ooit 2 witte torens. Deze hebben de aardbevingen niet overleeft. Witte zandzakken moeten verdere schade voorkomen.  Bouwactiviteiten zijn “subtiel” met golfplaten gemaskeerd. Op foto’s in souvenirboeken zij de torens nog pontificaal aanwezig. Het uitzicht is aan alle kanten fantastisch. Je ziet de uitgestrekte stad, bergen en bebossing aan de onderkant van de trappen met roofvogels die erboven zweven. Om de stoepa heen staan (eeuwenoude?) gebedsrollen die in elke windrichting worden onderbroken door een kapelletje. Een is er open en geeft een blik op een verguld Boeddhabeeld. Een grote kom biedt de gelegenheid tot offeren. Een vrouw gooit papiergeld in de kom, buigt met de handen tegen elkaar en neemt een iets wat lijkt op een mengsel van bloemblaadjes en rijst, en gooit dit over haar hoofd. Ze stopt haar vinger in een bakje met roze poeder en zet een stip op haar voorhoofd. Er blijkt een man in te zitten die het geld wat over de pot valt, inzamelt. Handige jongens die boeddhisten. Je geeft een zwengel aan zo’n gebedsrol en het gebed is klaar. Er zijn er meer dan honderd en elke rol staat voor een gebed. Je kunt bijvoorbeeld bidden voor gezondheid, voor  een partner, voor vrede en noem maar op. Jikke test de snelheid van een rol..

Na het maken van de laatste, en zoveelste, apenfoto, gaan we omlaag. Onze eerste kennismaking met Nepal is veelbelovend.