This is (was) India

Sinds eergisteren loopt ons programma niet meer zo gesmeerd. Vanuit onze mobiele reisplanner (telefoon) boekten we samen met Rami de nachttrein van Ajmer (stad op 15 kilometer afstand van Pushkar).

Als we achter de tralies van de trein de lijst met namen zoeken (hier staan alle passagiers van de trein op met hun eigen zitplaats-nummer), blijken onze namen niet op de lijst voor te komen. We zoeken onze mail na en komen tot de ontdekking dat daags na onze reservering en bevestiging van betaling de boeking doodleuk weer geannuleerd is. De mail ervan hebben we gemist. We stappen toch in en doen alsof we het niet snappen. Rami vertelt dat we in het ergste geval de reis ter plekke moeten betalen. Waar we eigenlijk upperclass geboekt hebben, is de sleeperclass toch wel heavy om 18 uur in door te brengen. (de reis duurt van 19.30-14.30 daags erna). We reizen 3 uur mee tot Jaipur en laten de conducteur onze mails zien van de reservering en de betaling. Maar dat zet ons nog steeds niet op de lijst.  We mogen mee rijden tot Jaipur maar van daar zit de trein vol en moeten we buiten overleggen hoe verder Na een kort overleg met Rami, besluiten we in Jaipur uit te stappen. Iedereen is moe, futloos (na twee dagen Delly Belly) en het vooruitzicht op een nacht in de trein ergens op de vloer omdat we geen plaats hebben, vinden we toch niet aantrekkelijk genoeg. We besluiten nog een nacht door te brengen in het Suryaa Villa Hotel waar we zeker zijn van een heerlijke nacht rust.

Zondag 16 april (in Nederland is het pasen maar met deze temperatuur, 41 graden, is het hier geen optie op chocolade eieren te verstoppen). Joop en Rami gaan op pad om kaartjes voor de trein te regelen. Als ik even later een telefoontje krijg dat er een probleem is omdat er geen plek meer in de trein is, zakt de moed me even in de schoenen.  Laatste optie is 17 uur in een bus hobbelen maar het vooruitzicht om met mijn rommelige buik Russisch roulette te spelen door zo lang zonder toilet te verblijven, maakt me ook niet echt blij. Kort denk ik: wat doe ik hier????  Als Rami en Joop terug zijn, besluiten Joop en ik dat het klaar is in India. We kunnen  het onszelf, maar vooral  de kids niet aandoen om zolang in de bus te zitten om Varanasi te bezoeken want ook vanuit Varanasi is het weer een hele trip tot Chitwan national park Nepal. Daarnaast maakt Rami zich ook zorgen over onze gezondheid als we nog naar Varanasi gaan. Het is een prachtige stad maar vanwege de vele pelgrims, is het er ook erg vies. Daarnaast is het er nu 43 graden wat ook niet echt bevorderlijk is. We besluiten om terug te gaan naar Delhi en morgenavond het vliegtuig te pakken naar Kathmandu (1,5  uurtje vliegen).

De man bij de bushalte heeft duidelijk geen boodschap aan tevreden toeristen. Met een mooi praatje, lult hij ons in de nice bus met AIRCO. In werkelijkheid blijken alle bussen met AIRCO in India eigenlijk bussen met ARKO te zijn (Alle Ramen Kunnen Open). Even later zitten we in een bus met nog een handjevol andere Indiërs. Al snel stappen er onderweg vele anderen in die aan de weg naar Delhi begonnen zijn. We blijken in een gewone local bus te zitten. 4 uur is de belofte maar het blijken er na afloop 6 te zijn. De buschauffeur is meer van het type gaan met die banaan. Hij toetert er weer vrolijk op los en slingert van links naar rechts door de gaten op. In combinatie met de kuilen in de weg, geeft dit een soort van achtbaan gevoel gedurende 6 uur lang. Joop heeft erg veel last van zijn buik en probeert zo min mogelijk te bewegen in de hoop dat deze hel snel voorbij is. Pepijn en Mats hebben achterin de grootste lol en zingen uit volle borst mee met Boer Harms uut Drenthe. Jikke zit een bankje voor hun, langs Joop. Relaxed zit ze haar eigen Spotify-playlist af te luisteren via haar oortjes. Joop en ik zetten deze ervaring linea recta onder de groep: once in a lifetime experience.

Het hotel in Delhi sluit mooi aan bij de locale bus… pff de beproeving is groot met momenten. Onze lakenzakken worden dankbaar voor de dag gehaald. Gelukkig blijven we hier maar een nacht.

Onze laatste dag in Delhi besluiten we te spenderen in de PC Hoofdstraat van New Delhi. Beetje jammer dat 1 miljoen andere mensen ook op dat idee gekomen zijn. Een hele straat is gewijd aan Sarees. Kleurrijke doeken versieren de gevels van de winkels. In de winkels zitten Indiase vrouwen in een groepje op de grond. Een man maakt elke verpakking afzonderlijk open en spreidt de doek uit over de grond. De vrouwen voelen de doeken na op foutjes. Daarna worden ze opnieuw ingepakt. Zijde, katoen, viscose. Enkelen eenvoudig, voor doordeweeks, anderen rijkelijk versierd met steentjes, pailletjes, zijden draadjes en borduursels. Prachtig zijn ze. We zien zeker honderd winkels naast elkaar waar ze de kleding verkopen. We lopen als mieren tussen een mierenhoop. Voorzichtig houden we onze kids bij de hand, ik zou er niet aan moeten denken ze hier uit het oog te verliezen in deze onoverzichtelijk "georganiseerde" chaos. Kraampjes langs de weg verkopen shirts, broeken, sokken, horloges. Ballonnen, zonnebrillen….. het meeste is rijp voor de wasmachine.  

Stempels staan bovenaan op mijn verlanglijst, van die grote zwarte met allemaal een verschillend motief. Jaren oud zijn ze misschien al. We vinden een man met een winkelpand vol met stempels. De ruimte is 8 m2 groot schat ik, het is er donker, de muren zijn voorzien van donkergeel leem. Schappen vol met stempels, maar het zijn de strakke, nieuwe stempels die hier de dienst uitmaken. Allerlei soorten en maten, modellen en figuren. Maar het zijn niet de stempels waar ik naar op zoek ben. Ik leg de man uit wat ik zoek en al snel begrijpt hij wat ik bedoel. Of ik even meega naar zijn voorraadhok. We gaan allemaal samen mee en worden door een steegje geleid. Aan de achterkant van een oud pand loopt een steile houten trap naar boven het pand binnen. Stempels komen ons al tegemoet gevallen. De ruimte bovenin is niet te beschrijven. Het lijkt een storthoop van stempels, overal liggen zakken met stempels met tussendoor losse stempels die uit de grote, witte pakketten ontsnapt zijn. We proberen een plekje te bemachtigen boven op de (met een grote berg stof bevuilde) tassen maar het is oppassen geblazen want overal waar je gaat staan, geef je een aantal stempels weer de mogelijkheid om uit de zakken te rollen en zich te verplaatsen zodat je snel uitglijdt. De verkoper kent de weg in zijn voorraadhok. Er is schijnbaar nog een verdieping waar hij zijn koopwaar verstopt heeft.  Al snel komt hij naar beneden met de stempels die al twee jaar in mijn gedachte zitten. Ik zag er ooit een op huisbezoek bij een gezin wat ooit Nepal bezocht en was er meteen weg van. Een hele tas wordt volgestopt met de prachtige stempels en Joop en de kids vullen ze nog aan met de stempels die we in de winkel zagen. We maken een mooie prijs en blij loop ik met mijn gescoorde souveniers de winkel uit.

Een verzwakte man  heeft zich met zijn dunne benen in kleermakerszit op een plankje geïnstalleerd met vier wieltjes eronder (het soort karretje waar wij thuis een grote planten pot mee verplaatsen). Aan zijn rechterhand draagt hij een adidas badslipper die dienst doet als gaspedaal, stuur en rem. Hij zet zich af met zijn hand en stuurt bij door af en toe de slipper behendig op de grond neer te zetten waardoor zijn karretje van richting veranderd. We zagen vele van deze karretjes in India, het zal de goedkope versie van een rolstoel zijn verwacht ik. De drukte gaat overminderd door. Een man van wie beide benen onder de knieën geamputeerd zijn, wil de weg oversteken. Hij kruipt van de linker naar de rechterkant door het verkeer, ik hou mijn hart vast maar gelukkig houdt iedereen rekening met hem. Wat we hier allemaal gezien hebben, zullen we niet snel vergeten.

India blijft een ervaring die niet uit te leggen is. Het is een grote aaneenschakeling van prikkels. We leerden:

Dat er héél veel mensen zijn die het heel veel slechter hebben dan ons,

Dat het verkeer in Nederland veel effectiever kan door alle regels los te laten en meer gebruik te maken van het hele weg oppervlak, met meer mensen in één voertuig.

Dat een vriendelijke Indiër niet betekent dat hij ook betrouwbaar is

Dat je prima kunt leven zonder stijltang en dat je je haren ook kunt föhnen onder de plafond-propeller

Dat Indiaas eten heerlijk is (maar eigenlijk wisten we dat al)

Dat je 5 uur in een bus kunt hobbelen met z’n zessen voor 26 euro

Dat mensen in India niet echt veel geduld hebben en dat dit een understatement is

Dat onze kids heel flexibel zijn en dat we supertrots op ze zijn (maar dat wisten we ook al)

Dat er heel veel mooie mannen, vrouwen en kinderen in India zijn

Dat we houden van alle kleuren in India maar minder van de geuren

Dat de culturele  beschaving van pakweg 1000 jaar geleden veel hoger was dan bij ons

Dat de claxon hier, op de rem en het gas na, het  belangrijkste onderdeel van de auto is

Dat het hier niets koud is

Dat je hier met een euro heel veel kunt doen

Dat een Dehi Belly niet grappig is

Dat we zo nog wel een hele tijd door kunnen gaan en dat dit synoniem staat voor India, je raakt er niet over uitgepraat in alle opzichten.

India, we haten het!
India, we houden ervan!

Nepal, here we come!!!!