Paragliding in drie delen

Paragliden in 3 delen

Vandaag gaat het gebeuren; “Paragliding”. Een vinkje op de bucketlist. Rami heeft voor ons geregeld dat we bij ons hotel met een jeep (comfor-tabel) opgehaald worden om naar de Saranghkot-berg gebracht te worden. Een belletje:  Buddha paragliding. Vanwege de wind die richting de berg staat, moeten jullie nog een uurtje wachten. We besluiten om naar Rami’s office, 200 meter van ons hotel, te gaan. Zijn bescheiden kantoortje voelt inmiddels als een tweede huis. Vanuit hier runt Rami, strak in het pak, zijn business. 90% van zijn klandizie werft hij via internet. Daarvoor is een goede verbinding een vereiste. Hiervan wordt door onze “wifi-hongerige kido’s” dankbaar gebruik gemaakt.

De jeep die ons komt halen, is vervangen door een taxi. Het zal wel druk zijn, het is goed weer en iedereen wil de lucht in. Tegen onze verwachting in worden we naar het Budda-paragliding office gebracht, waar het administratieve gedeelte afgehandeld moet worden: de eigen risico-ondertekening. Met een hele lichte aarzeling vul ik alles braaf in (krijg ik hier spijt van?). Het wachten duurt voort. Ondertusssen arriveren ook andere klanten, twee Portugezen, twee chinezen (moeder en zoon?) en twee meiden waarvan 1 met een Doors-shirt (geen enkele relevantie in dit verhaal maar ik meld het toch ff).

Inmiddels is het 14.00 als de jeep arriveert waarin we allemaal ingepropt worden, exclusief de twee meiden. Waar ze zijn gebleven, geen idee.

A.      De way up

De jeep verdient een nadere omschrijving, hij is van het type heavy duty. Bouwjaar vermoedelijk begin ’80 en zou al menig onherbergzaam oorlogsgebied doorkruist kunnen hebben. Ik heb het geluk dat ik naast de driver mag zitten zodat ik al zijn handelingen van dichtbij mag gadeslaan. Mijn mede-reizigers komen er iets minder van af maar op de vraag: are you sitting comfor-tabel wordt niet geklaagd. De voorruit is voorzien van de nodige stickers met in het midden een grote Shiva met 6 armen, elk voorzien van een ander gereedschap. Shiva wordt omcirkeld door 5 kleinere shiva’s, wederom met 6 armen en wederom voorzien van de nodige attributen. We zijn gezegend, ons kan niets gebeuren…… alhoewel. We volgen de highway die under construction is. Het massieve verkeer doet het stof van de zanderige weg opwaaien. De twee-baansweg wordt gescheiden door een viersteens hoog middenstuk waarin de staatverlichting staat en in de toekomst waarschijnlijk/hopelijk wat groen. De infrastructuur is hier in handen van de chinesche overheid wat duidelijk te zien is in bijvoorbeeld de straatverlichting (voorzien van LED en zonnepanelen). Of de grondslag hiervan goodwill of van  politieke aard is, valt te betwisten. Hoewel we een walsmachine passeren, is de weg bepaald niet geëgaliseerd. Behendig stuurt onze chauffeur tussen de hopen balast, zand en ander bouwmateriaal die lukraak op de weg zijn gekieperd. Hij staat onder zware druk, hij moet toeristen zo snel mogelijk op de plaats van bestemming brengen en moet/wil de verloren tijd inhalen. Kan hij niet rechts inhalen, dan maar links. We zijn bepaald niet alleen op de weg, vrachtauto’s (tata), bussen, jeeps, en vooral motoren. “Royal Enfield voor de stoere look en “Hero” voor de sportieve look. “It’s gone be a bumpy ride”. Grove stenen worden door onze vierwiel-drive weggespoten. Het dashboard is voorzien van vier stickers, van links naar rechts rood, blauw, geel, groen. Als onze jeep met zijn linkerwiel in een diep gat knalt, tikt de chauffeur snel op de rode stip. Aftikken van een slechte ervaring?  We zijn al 15 minuten onderweg. Ondanks dat de rem zo weinig mogelijk wordt gebruikt, ruik ik de geur van gestresste koppelingsplaten. Het feit dat ik deze geur in ons platte Nederland herken, geeft mijn bestuurdersbeperkingen weer. Het verkeer is flink afgenomen. De enkeling die ook de weg omhoog heeft ingezet, wordt middels de claxon op de hoogte gebracht dat we eraan komen. Aangezien dat zij ook gefocust zijn op de weg, hebben zij terecht geen enkele boodschap aan ons getoeter. Dit zou je in Amsterdam eens moeten doen. Maar dan slaat onze chauffeur toch iets te hard op zijn claxon die voorts elke dienst zal weigeren. Is nu zijn mannelijkheid cq chauffeurs-status afgenomen? Langzaam bereiken we onze eindbestemming. Elk vlak gedeelte wordt nu door diverse organisaties gebruikt om paragliders te lanceren. We zijn te ver gereden, de chauffeur zet zijn jeep in de achteruit. Dit is bij nazien misschien wel het meest hachelijke van de hele dag. We rollen een tiental meters achteruit op een oneven en slingerende weg. Met een stevige trap op de rem (Mats refereert aan mijn rijstijl..??) komt de jeep tot stilstand. Het dashboard-kastje (voorzien van de rode stip), klapt open. Met een rappe knal wordt het dicht geslagen. Niks aftikken, niks bijgeloof, gewoon een klote-kastje. No bullshit, zoals een sticker aan de andere kant van het dashboard vermeld.

B; Paragliding

Op een veldje, niet eens zo groot, worden de chute’s open gerold. Elke springer heeft zijn eigen begeleider/instructeur. Jikke wordt als eerste door een instructeur opgepikt. Ze wordt vast gesnoerd aan een jumping-harnas en voorzien van helm krijgt ze uitleg over de te volgen procedure, “look forward, not to the ground. When i say walk, you walk. When i say run, you run. Do not jump, do not sit untill i say so, ok?”. Ultrasnel worden er foto’s gemaakt met de selfiestick, smile, tumbs up, linksboven, rechtsboven, front, linksonder, rechtsonder en achter….. we zijn 1 seconde verder. Ze wordt begeleid naar haar chute en vastgesnoerd aan haar instructeur. Het wachten is op de goede wind. Bij de eerste aanzet, slaat de wind opzij. De chute moet opnieuw neergelegd wordt voor een tweede poging. Opnieuw het commando walk wordt gegeven en snel gevolgd door run en…..  Up in the sky. De hele cyclus heeft slechts 3 seconden geduurd over een lanceerplaats van slechts een meter of 8. Snel zullen Pepijn, Mats en Suus volgen. Ik probeer het geheel te fotograferen. Een oudere chinese man lacht zich een deuk om waarschijnlijk zijn vrouw die over de grond gesleept wordt alvorens met een schreeuw de lucht in te verdwijjnen. Ik tel het aantal mensen die nog moeten gaan en het aantal chutes dat nog in de zakken klaar ligt. Voor een moment denk ik dat ze me vergeten zijn. Dan ben ik aan de beurt. Are you nervous? No, i’m not! We lopen aan en na een kort sprintje en dan… Het volgende kan ik niet met een pen beschrijven…..  slechts drie woorden: enjoy and relax!

C; Free falling

I’m gone free fall into nothing… gone leave this world for a while, now i’m free, free falling… “Tom Petty”. De landing moet worden ingezet. Ik zie Suus en de kids die uitgebreid staan te zwaaien. Ik realiseer met dat tijdens dit tijdens de eerdere instructies niet is behandeld. “What’s the procedure?” , roep ik. Just raise your legs up, is het antwoord. We landen, niet perfect maar zonder schade. Hoe zou het de chinese vrouw vergaan zijn? Vol enthousiasme komen Suus en de kids aangerend. De verhalen over hun sprongen zijn euforisch, volgens Mats zal het niet bij deze sprong blijven. Iedereen heeft met volle teugen genoten. En had Suus in het begin nog enige aarzeling, die is nu voorgoed weg. Het was genieten met een hoofdletter G.