De Hawkers

17 april 2017 - Bodh Gaya, India

De hawkers

Agra-Jaipur, een afstand van 243  kilometer die we gelukkig weer met een taxi af kunnen leggen.

Suryaa villa, a classis heritage hotel. Koloniale stijl met poolview (alsof het zwembad alleen is gemaakt om naar te kijken. Elke etage is in een U-vorm gemaakt met een groot doorlopend terras, waarop gemoedelijk zitjes staan van grote rieten stoelen, swingchairs en ligstoelen staan. Aan één zijde de kamers die allen zijn voorzien van exotische namen en die aan de andere (binnen)-zijde afgesloten zijn door een balkon met uitzicht op het zwembad (verklaard poolview).

Rami heeft voor ons een tuk-tuk geregeld. Voor 1000 roepies (14,75 euro) zal hij ons de hele dag rond koetsen  Hij parkeert zijn mobiel recht voor de deur, wij hoeven echt geen meter te lopen.

We zetten koers richting het amberfort (een van de top-attracties van India).    Berg-op, de tuktuk moet er flink aan trekken, we worden links en rechts ingehaald. Ook olifanten hebben zich inmiddels in het verkeer gemengd.

Bij aankomst staan er weer “de Hawkers”. Hawk is Engels voor havik, een toepasselijke naam. Het zijn de haviken die geduldig in de lucht wachten op hun prooi en in een flits duiken ze massaal op je en laten je niet meer los.  Wij zijn de veldmuizen die niets vermoedend tussen het gras lopen. We zijn als blanken natuurlijk ook een makkelijke prooi. Hoeden, vrolijke parasolletjes, armbandjes, houtsnijwerk, tasjes, marionette-poppen, slingers en etenswaar waarmee meteen een ticket voor drie dagen toiletbezoek koopt.

“Sir, roepies, dollar”, zegt een bont geklede vrouw met op haar ene hand een kind en de andere naar mij uitgestrekt. Maar ik ben inmiddels gehard om niet te reageren. Om te  bedelen hoeven zij ogenschijnlijk geen schaamte meer opzij te zetten, het is hun way of living en zou wel eens beter kunnen verdienen dan menig vrouw die binnen in het fort de tuin besproeit of het onkruid wiedt (vrouwenwerk hier). Haar opdringerigheid en staat van (goede)  verzorging, sterkt in opvatting, dit is geen bedelen maar haar werk.

Bovenop een grote berg ligt het reusachtige Amberfort. De aanblik van het amberfort is wat de Efteling heeft doen inspireren tot de droomvlucht. Robuuste vestigingsmuren met fraaie torentjes voorzien van typisch oosterse raampjes. Zigzaggend loopt een weg omhoog naar de grote poort van het fort. Tussen de steeds kleiner wordende hoofden van de toeristen, zie je ruggen van beschilderde olifanten die gefortuneerde toeristen boven brengen. We zijn geïnformeerd dat ze niet best behandeld worden dus wij werken hier niet aan mee. Maar wij zijn toch verwende toeristen want wij nemen een jeep die ons naar de achterkant van het fort zal brengen (met een temperatuur van 41 graden geen overbodige luxe om niet te hoeven klimmen naar boven)  Gelukkig spekken we hier ook nog de lokale economie mee.

Boven aangekomen wacht ons weer hetzelfde ritueeltje hawkers, met zijn vieren tegelijk. Dit houdt op op het moment dat we met ons, door Rami geregelde, kaartje naar binnen gaan. Hij kan zelf als Indiër naar binnen, dit is een stuk goedkoper en Mats is vandaag pas 8 jaar.

Hier stoppen de hawkers en nemen de gidsen het over (die er een soortgelijke stalk-werkwijze op nahouden). Je gaat alles missen als je geen gids neemt, “for  you special price”. Jaren geleden hebben we in de bieb in Sevenum een afgeschreven capitoolgids  gekocht om ons te verlekkeren met al het moois dat New Delhi , Agra en Jaipur  (de gouden driehoek) te bieden heeft. Hoe konden we vermoeden dat we hem ooit nog op deze locatie zouden gebruiken.  De gids schenkt ruim aandacht aan het fort inclusief plattegrond.

Dankt het fort zijn kleur aan de naam of de kleur aan dit fort?  Op de grote binnenplaats staat een markthal met gedetaileerd, bewerkte bogen. Een  versierde entree leidt ons naar het paleis van de Radjah Huppeldepup de zoveelste…De binnentuin, met buxus, gras en rozen is ooit symmetrisch aangelegd en wrdt door een oudere vrouw bewaterd, in kleurrijke kledij. Na het nemen van een foto komt er weer dat open handje maar ik speel/ben de domme toerist en loop door.

Een van de highlights volgens de gids is de spiegelzaal. Kleine bolle spiegeltjes in de wand zouden deze ruimte verlichten met het opsteken van slechts één kaars. Met de zaklamp op je mobiel kun je dit testen. Door op en neer te zwaaien, zie je zover je kunt zien jouw stipje bewegen in de vele spiegeltjes.

Het uitzicht vanaf een van de torens geeft je een goed beeld van het Amberfort.  Het paleis, de trapjes, de huisjes (voor personeel) er tegenaan gebouwd, afgesloten met de eerder genoemde muren, alles natuurlijk in de kleur amber. Slingerend over de bergtoppen, loopt het laatste stuk van de muur  waarop soldaten ooit de wacht liepen, Rami vergelijkt hem met de Chinesche muur.

Na het bezoek aan het fort, brengt onze tuktuk-chauffeur ons weer verder Jaipur in. Onderweg, voor een klein viaduct, staat een politie-auto stil. Onze chauffeur moet uitstappen en 100 roepies betalen. Dit heeft waarschijnlijk weinig met het rechtssysteem te maken maar meer met mannen in uniform die hun eigen zak willen spekken. Na wat heisa en het betalen van de aanzienlijke boete (1,45 euro), rijden we verder .

Met de temperatuur van onze waterfles, kunnen we een ei koken.  We besluiten echter toch maar naar een restaurant te gaan. Onze chauffeur mag buiten eten aan een apart tafeltje,  hij krijgt een gratis maaltijd omdat hij ons hier naar binnen heeft gebracht.

Jantar Mantar, de naam van onze tweede attractie. Radjar blablabla beoefende de hobby astronomie. Op het veld staan diverse gaudiesk aan sculpturen (de hoogste 28 meter hoog) uit 1700 die nog steeds met een secure preciezie de tijd, hoogte van de zon, stand van de maan etc kunnen vertellen. Ik vraag me af hoeveel toeristen denken dat ze naar moderne kunst aan het kijken zijn.

Volgens mijn gids is het slechts een ommetje naar de laatste bezienswaardigheid maar onze tuktuk chauffeur adviseert ons toch om de tuktuk te nemen. Hij blijkt gelijk te hebben want het is langer dan gedacht.

We staan op de binnenplaats van de Hawa Mahal.  Geen gids, boek of kalender van India is compleet zonder een foto van dit paleis.  We staan aan de binnenkant van dit beroemde paleis waar het toch echt om de voorgevel gaat. Hiervoor hadden we geen kaartje hoeven te kopen, die kun je gewoon vanuit de straat zien.  De Hawa Mahal is eigenlijk een gevel van 5 meter diep vanwaar de vrouwen van de sultan de jaarlijkse religieuze stoet konden bekijken.  Verfijnd maaswerk en glas en lood zorgden ervoor dat het volk van buitenaf geen zicht had op het harem van de sultan.  De Hawa Mahal ligt in een gewone winkelstraat, tegenover bevinden zich dus allerlei winkels, de stoep ervoor wordt paverment of tears genoemd… moeders wiens dochters door de sultan werden opgeëisd, stonden hier eens in het jaar (tijdens de religieuze stoet), wetend dat hun dochter, die ze nooit meer zagen, achter een van de kijkluikjes stonden maar wisten niet welk.

PS. Dit laatste verzin ik zelf maar Rami en Suus pikken het.

Foto’s

2 Reacties

  1. Mariël:
    18 april 2017
    Prachtig, wanneer komt jullie eerste boek uit.
    mooi geschreven weer.....
  2. Sandra Peeters:
    18 april 2017
    verborgen talenten, meneer Ummethun :) !
    idd leuk en interessant geschreven!
    Verheug mij al op het volgende reisverslag!
    Have fun